द्वादशस्तोत्रम् चतुर्थोऽध्यायः
॥ अथ द्वादशस्तोत्रे चतुर्थोऽध्यायः ॥
निजपूर्णसुखामितबोधतनुः 
परशक्तिरनंतगुणः परमः । 
अजरामरणः सकलार्तिहरः 
कमलापतिरीड्यतमोऽवतु नः ॥१॥ 
यदसुप्तिगतोऽपि हरिः सुखवान् 
सुखरूपिणमाहुरतो निगमाः । 
स्वमतिप्रभवं जगदस्य यतः 
परबोधतनुं च ततः खपतिम् ॥२॥ 
बहुचित्रजगद्बहुधा करणात् 
परशक्तिरनंतगुणः परमः । 
सुखरूपममुष्य पदं परमं 
स्मरतस्तु भविष्यति तत्सततम् ॥३॥ 
स्मरणे हि परेशितुरस्य विभोः
मलिनानि मनांसि कुतः करणम् । 
विमलं हि पदं परमं स्वरतं 
तरुणार्कसवर्णमजस्य हरेः ॥४॥ 
विमलैः श्रुतिशाणनिशाततमैः 
सुमनोऽसिभिराशु निहत्य दृढम् । 
बलिनं निजवैरिणमात्मतमोऽ-
भिधमीशमनंतमुपास्व हरिम् ॥५॥ 
स हि विश्वसृजो विभुशंभुपुरं-
दरसूर्यमुखानपरानमरान् । 
सृजतीड्यतमोऽवति हंति निजं 
पदमापयति प्रणतान् सुधिया ॥६॥
परमोऽपि रमेशितुरस्य समो 
न हि कश्चिदभून्न भविष्यति च ।  
क्वचिदद्यतनोऽपि न पूर्णसदा-
गणितेड्यगुणानुभवैकतनोः ॥७॥ 
इति देववरस्य हरेः स्तवनं 
कृतवान् मुनिरुत्तममादरतः । 
सुखतीर्थपदाभिहितः पठतः
तदिदं भवति ध्रुवमुच्चसुखम् ॥८॥ 
॥ इति द्वादशस्तोत्रे चतुर्थोऽध्यायः ॥