द्वादशस्तोत्रम् तृतीयोऽध्यायः
॥ अथ द्वादशस्तोत्रे तृतीयोऽध्यायः  ॥
कुरु भुंक्ष्व च कर्म निजं नियतं 
हरिपादविनम्रधिया सततम् । 
हरिरेव परो हरिरेव गुरुः
हरिरेव जगत्पितृमातृगतिः ॥१॥ 
न ततोऽस्त्यपरं जगतीड्यतमं 
परमात्परतः पुरुषोत्तमतः । 
तदलं बहुलोकविचिंतनया 
प्रवणं कुरु मानसमीशपदे ॥२॥ 
यततोऽपि हरेः पदसंस्मरणे 
सकलं ह्यघमाशु लयं व्रजति । 
स्मरतस्तु विमुक्तिपदं परमं 
स्पुटमेष्यति तत्किमपाक्रियते ॥३॥ 
शृणुतामलसत्यवचः परमं 
शपथेरितमुच्छ्रितबाहुयुगम् । 
न हरेः परमो न हरेः सदृशः 
परमः स तु सर्वचिदात्मगणात् ॥४॥
यदि नाम परो न भवेत् स हरिः 
कथमस्य वशे जगदेतदभूत् । 
यदि नाम न तस्य वशे सकलं 
कथमेव तु नित्यसुखं न भवेत् ॥५॥ 
न च कर्मविमामलकालगुण-
प्रभृतीशमचित्तनु तद्धि यतः । 
चिदचित्तनु सर्वमसौ तु हरिः
यमयेदिति वैदिकमस्ति वचः ॥६॥
व्यवहारभिदाऽपि गुरोर्जगतां 
न तु चित्तगता स हि चोद्यपरम् । 
बहवः पुरुषाः पुरुषप्रवरो 
हरिरित्यवदत् स्वयमेव हरिः ॥७॥ 
चतुराननपूर्वविमुक्तगणाः
हरिमेत्य तु पूर्ववदेव सदा । 
नियतोच्चविनीचतयैव निजां 
स्थितिमापुरिति स्म परं वचनम् ॥८॥ 
आनंदतीर्थसन्नाम्ना पूर्णप्रज्ञाभिधायुजा । 
कृतं हर्यष्टकं भक्त्या पठतः प्रीयते हरिः ॥९॥ 
॥ इति द्वादशस्तोत्रे तृतीयोऽध्यायः ॥