द्वादशस्तोत्रम् प्रथमोऽध्यायः
॥ अथ द्वादशस्तोत्रे प्रथमोऽध्यायः ॥
वंदे वंद्यं सदानंदं वासुदेवं निरंजनम् । 
इंदिरापतिमाद्यादिवरदेशवरप्रदम् ॥१॥ 
नमामि निखिलाधीशकिरीटाघृष्ठपीठवत् । 
हृत्तमःशमनेऽर्काभं श्रीपतेः पादपंकजम् ॥२॥ 
जांबूनदांबराधारं नितंबं चिंत्यमीशितुः । 
स्वर्णमंजीरसंवीतमारूढं जगदंबया ॥३॥ 
उदरं चिंत्यमीशस्य तनुत्वेऽप्यखिलंभरम् । 
वलित्रयांकितं नित्यमुपगूढं श्रियैकया ॥४॥ 
स्मरणीयमुरो विष्णोरिंदिरावासमीशितुः । 
अनंतमंतवदिव भुजयोरंतरं गतम् ॥५॥ 
शंखचक्रगदापद्मधराश्चिंत्या हरेर्भुजाः । 
पीनवृत्ता जगद्रक्षाकेवलोद्योगिनोऽनिशम् ॥६॥ 
संततं चिंतयेत् कंठं भास्वत्कौस्तुभभासकम् । 
वैकुंठस्याखिला वेदा उद्गीर्यंतेऽनिशं यतः ॥७॥ 
स्मरेत यामिनीनाथसहस्रामितकांतिमत् । 
भवतापापनोदीड्यं श्रीपतेर्मुखपंकजम् ॥८॥ 
पूर्णानन्यसुखोद्भासि मंदस्मितमधीशितुः । 
गोविंदस्य सदा चिंत्यं नित्यानंदपदप्रदम् ॥९॥ 
स्मरामि भवसंतापहानिदामृतसागरम् । 
पूर्णानंदस्य रामस्य सानुरागावलोकनम् ॥१०॥ 
ध्यायेदजस्रमीशस्य पद्मजादिप्रतीक्षितम् । 
भ्रूभंगं पारमेष्ठ्यादिपददायि विमुक्तिदम् ॥११॥ 
संततं चिंतयेनंतमंतकाले विशेषतः । 
नैवोदापुर्गृणंतोंऽतं यद्गुणानामजादयः ॥१२॥ 
॥ इति द्वादशस्तोत्रे प्रथमोऽध्यायः ॥